Nieuwe dromen bedenken..zwart-wit

Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties met mijn verjaardag.
Die vier ik volgend jaar weer lekker thuis, ik heb jullie errug gemist!
Ik heb voor mezelf wat dingetjes gekocht en het mooiste kado kwam in de avond, een zonsondergang voor op een kaartje!
Speciaal voor mijn verjaardag natuurlijk!


De dag voor mijn verjaardag had ik Heifara opgebeld (de jongen van de walvissentoer die ik de 1e x op Mo'orea had gedaan)
en hem gevraagd of ie me nog kende en of ik dan gratis op zijn boot meemocht omdat ik toen geen walvissen had gezien....
Toen hij meteen vroeg of ik zaterdag kon, brak mijn klomp!!
Het was meteen geregeld.
Niet veel mensen krijgen die 2e kans. (gratis!)
Ik hoorde wel hier en daar dat er maar een hele kleine kans was om ze te zien omdat het het seizoen niet meer was.
Ze vertrekken dan naar het koudere water van Rurutu.
Daar geloofde ik niet in omdat ik op alle eilanden genoeg walvissen had gezien, ik wist zeker dat ze er nog waren.
Ik kreeg nog meer hoop toen ik op zaterdag ochtend 2 bijgelovige aanwijzigingen kreeg.
De 1e aant ontbijt, er zat een jongen tegenover me met een grote walvis op zijn T-shirt.
Dat maakte me al flink aant lachen.
Toen ik over het strand liep naar de plek waar ik opgehaald werd vond ik 100 Franc diep int zand begraven. (ongeveer 1euro, maar toch!)
Voor mij was het duidelijk mijn geluksdag.
Ik was de 1e op de boot met Heifara en zijn familie, en we gingen dus eerst de rijke stinkerds van hun onbetaalbare resorts halen.
We voeren langs Temae, waar Hiro en Epa wonen en waar ik weet dat er daar veel walvissen zitten.
Na 15 minuten ronddobberen zagen we geen walvissen, alleen veel surfers.
Had ik maar een verrekijker meegenomen, dan kon ik nog zwaaien naar Manu en Hiro.
Op de weg terug stopte we bij de stingray spot.
Het was zaterdag, en dus heeel druk en zo graag zwom ik nou ook weer niet met die krengen dus ik sloeg over.
Toen er een andere walvisboot langskwam verstond ik (int Frans) dat hij 2 walvissen had gezien bij de motu.
Ik bad dat iedereen maar snel uit het water kwam, maar dat gebeurde niet.
Het leek wel een uur te duren voordat iedereen uitgezoend was met de rays.
Snel gingen we de lagoon uit en langs het rif op open zee op zoek.
De golven waren weer huizen hoog en kwamen als muren op ons af.
(1 mevrouw werd er groen van!)
Het was dus weer heel lastig om de spuit van de walvis te zien, en ik kreeg flash backs van de vorige x en mijn moed zakte in mijn schoenen.
Tot... er ineens een walvis vlak naast de boot omhoog kwam!
Het leek alsof ze ons wel leuk vond en ze bleef vlakbij ons.
Ze was ons aant bekijken net als wij haar.
Toen Heifara zei dat we het water in mochten keek ik hem vreemd aan..
Ik dacht dat hij een grapje maakte.
Zijn ogen stonden op serieus!
Ik was dan ook de 1e die het water in sprong!
In het water zag ik eerst helemaal nix...
Ze was ondergedoken om haar 2 weken oude baby te voeden!!!
Toen ze vanuit de diepte langzaam terug zwom kreeg ik tranen in mijn masker..
Wat een geweldig gezicht het was alsof ze zweefde, en de kleine zwom vrolijk om haar heen.
In het begin was ik wel bang voor zo'n dier dat 45 ton weegt en naar schatting 10 tot 14 meter was, misschien was ze wel agressief omdat ze de kleine (2meter) moest beschermen...
Die angst was al snel weg, ze zag geen bedreiging in ons dus wij niet in haar.
Ze zwom niet eens weg, we hebben een half uur met haar gezwommen!
Toen Heifara ons terug riep om haar weer wat rust te geven wist ik niet hoe ik me voelde.
Ik kon de lach niet van mijn gezicht krijgen.
Wat een geweldig mooie dag en alweer een droom waar.

Op de Walvissentoer en tattoonesia na heb ik verder niet veel gedaan in Mo'orea.
In plaats van dingen doen heb ik weer veel nieuwe karakters leren kennen.
Waaronder Gaelle, een Begisch meisje van 26 met de zelfde stomme kop als ik!
(de meeste mensen zullen me nu wel begrijpen)
Na heel veel hele goede gesprekken gingen we samen opweg naar Tahiti, waar Paul ons natuurlijk ophaalde en haar naar haar hostel bracht.
Helaas ging ze de dag erna naar NZ en ik GELUKKIG weer terug naar Huahine!

Iedereen was de 1e paar dagen super blij en gaschokt om me zo snel alweer terug te zien.
Helaas kon ik daar niet lang van genieten want ik werd strontziek.
In elke zin van het woord.
(deze x niet meer details Joop, jak!)
Met veel medicijnen ben ik nu weer een btje beter, maar nog steeds herstellende.
Toen ik 2 dagen geleden mijn bed weer uit kon stond de hele surfwereld op zijn kop!
Enorme golven, en surfers van over de hele wereld die speciaal daarvoor naar Huahine kwamen.
Waaronder Richard, een oldscool bigwave surfer uit Amerika.
Ik had al zo veel gehoord over hem van zijn beste vriend Smithie waar ik dagelijks mee omging, maar nu was ie er eindelijk.
Met een gezellige groep mensen proosten we op Richard en op de golven in het restaurant Temarara.
(Met uitzicht op de golven en een mooie zonsondergang natuurlijk)
Richard komt hier al jaren, soms wel 5 x per jaar als er goede golven zijn en iedereen kent hem omdat het zo'n goede kerel is.
We hadden de grootste lol en het werd flink laat..

De volgende dag gingen we vroeg op voor de monsters van golven! (10+ meter)
Er waren zelfs een aantal jetskis om de surfers te helpen op de super snelle golven te komen.
Ik had een verrekijker en keek mijn ogen uit.
Tot er ineens van alles heel snel achter elkaar gebeurde.
Er was een surfer gevallen, net toen er een grote set golven kwam.
Minuten lang zag niemand hem, behalve zijn felrode board dat vastzat aant rif.
De mensen op jetskis konden er niet bij door de hoge golven en alle surfers waren flink door elkaar gerammeld.
Tot hij ineens een heel stuk verderop in de lagoon in rustig water boven dreef, toen kon er een klein bootje naar toe.
Ze reanimeerde hem en gingen met een noodvaart naar de kant.
Ik zag dat het Richard was...
Er was nix meer voor hem te doen.
De hele dag stonden er groepjes mensen er verslagen bij.
Vooral Smith en Moe.
In de avond was er een druk bezochte wake in het Tahitiaans.
Oude dames zongen en brachten meer en meer bloemen.
Daarna naar het vliegveld voor een laatste afscheid...

Vandaag wordt zijn surfplank ritueel verbrand op de plek waar het gebeurde, daar waar nu iedereen misschien met een btje meer angst weer aant surfen is.

Helaas is het niet altijd lachen op de site. Ookal is het 1e deel vol geluk, dit gebeurde gisteren...................

NISKE