Geluk en ongeluk zijn dikke vrienden.

Omdat ik de boot naar Bora Bora 2x had gemist door foute informatie, smeekte ik de kapitein van een andere boot om me mee te nemen op de boot die alleen voor studenten was.
Gelukkig mocht ik mee, en anderhalf uur lang maakte ik de Polinesische pubers mee.
Ze deelden hun 'snoepjes' met me en zongen met elkaar terwijl de andere helft sliep.
Helaas was het alweer donker bij aankomst, dus geen mooie Bora aankomst foto's.
Ik nam le truck (de bus) naar Village Pauline op Matira point en moest in het donker en in de regen een plekje zoeken en mijn tentje opzetten.
Raar om geen idee te hebben waar je slaapt, maar dat ging ik maar meteen doen want ik was doodop.
Ik werd vroeg wakker, want daar ben ik al helemaal aan gewend en zag hoe mooi mijn tentje stond.
(PP dat is de 1e foto die ik in Bora heb gemaakt.)
Ik stond midden in een mooie en heerlijk ruikende bloementuin waar de kippen, katten en konijntjes vrolijk rondhuppelden, met uitzicht op de hoogste berg van het eiland.
Die heet Mount Otemanu en is te stijl om te beklimmen, 2 Duitsers die het probeerden zijn nooit meer terug gevonden.
Ik besloot het dorp in te liften (Vaitape)
om wat stokbrood voort weekend te kopen.
Toen ik mijn duim opstak stoptte de 1e auto al!
Zo makkelijk is het dus om te liften hier, (blondje he!) er is ook maar 1 weg rond het eiland.
Ik snap niet dat er ook maar iemand de veeel te dure taxi neemt, want je kan liften, de goedkope maar toeristische truck nemen of je netjes aankleden en een pareljuwelier bellen aan de andere kant vant eiland.
(Die komen je namelijk gratis ophalen als je hun parels wilt bekijken, slim of niet!?)
Terug gekomen uit het dorp besloot ik een wandeling te maken langs heel Matira point.
Daar ligt het mooiste strand van het hoofdeiland van Bora aan + dus ook veel van de dure hotels (club Med heeft zelfs zijn eigen baai en lookout op een berg)
Heel anders dus dan in Ra'iatea waar geen dure hotels en rijke toeristen zijn.
Maar de lagoon is dan ook wel errug mooi, met alle kleuren blauw en zelfs zilver.
Hij veranderd steeds van kleur en je kan er wel foto's van blijven nemen.
Het is moeilijk uit te leggen hoe mooi, haast niet te geloven.
Alsof je middenin een stapel ansichtkaartjes bent gestapt.
Toen ik helaas de zon uitmoest omdat ik flink aant verbranden was, kreeg ik zonder erom te vragen (!) een lift van een meneer die de eiland toer deed.
Hij vroeg me of ik die middag al plannen had en of ik die toer wou doen.
Ik vond dat veel te duur dus Nee, toen zei hij Gratis!
Maar natuurlijk wilde ik dat.
En zo zag ik op mijn 1e dag in Bora het hele eiland!
Alle uitzichtpunten waarvandaan ik errug mooie foto's kon maken.
Ook alle kanonnen en schuilkelders,(nu gebruikt om te schuilen tegen cyclonen)
die hier waren voor de 2e wereld oorlog.
Bora was nl de US basis in de Pacific en 6000 soldaten waren hier gestationeerd.
Operatie 'Bobcat' zoals die heette heeft toch iets goeds gedaan voort eiland, zoals de weg rond het eiland en het enige vliegveld en verschrikkelijk veel kids met blonde haren en blauwe ogen.
Want 4 jaar lang hoefden ze hier niet in actie te komen, behalve voor hun Polinesische vrouwtjes!

Bora Bora is het oudste eiland in de hele South Pacific en is ontstaan door vulkanische activiteit.
Als je de berg ziet kan je goed de helft van de krater herkennen.
Hiro de 1e koning van Ra'iatea , jullie weten wel, stuurde zijn zoon naar Bora om hier over te heersen.
Omdat Bora zo klein is en de wariors hier alsmaar moesten vechten voor hun eigen kleine stukje land waren ze de sterkste van Frans Polinesie.
Misschien eindigd daarom de kano race der races hier wel, zodat alle sterkste van de sterkste mannen weer thuis komen.
De Hawaiki nui race vertel ik later over.

De mensen in Village Pauline zijn er allemaal al voor een langere tijd, en werken hier opt eiland.
Dat maakt het net een echt klein dorpje.
We hebben onze eigen verlaten groententuin, overal groeit fruit in de bomen (mango, papaja, banaan, en cocosnoot) en de jongens gaan elke dag speervissen.
Ik heb maar geluk dat ik hier verblijf omdat ik helemaal geen geld meer heb.
(Zoals jullie misschien wel gezien hadden in de berichtjes)
De afgelopen 3 weken+ doet mijn Mastercard het namelijk niet meer.
Maar gelukkig waren er een aantal errug lieve mensen waardoor ik zelfs op de duurste plek op aarde nog een aantal geweldige excursies kon doen.
Maar via een lange omweg is het geld probleem nu opgelost.
De dag dat ik mijn centjes had ging ik op 'vakantie' van het stressvolle Bora naar Maupiti voor een paar dagen.
Dat is het meest geisoleerde eiland vand de Society Island groep in Frans Polinesie en van Bora 1 uur 45 met de boot.
Er is maar 1 pass door het rif waar boten doorheen kunnen en daar liggen genoeg scheepswrakken.
Het is geweldig om door die pass aan te komen langs de kleine motu's door alle kleuren van de lagoon met de dolfijnen achter ons aan.
De grote rotspunt van Maupiti kwam steeds dichterbij.
Ik kon weer niet geloven dat het nog mooier was dan Bora Bora.
Het eiland is een stuk kleiner maar heeft net zo'n mooie lagoon en motu's.
Er zijn alleen geen resorts op alle mooie plekken en geen toeristen.
Alle verblijfplaatsen opt eiland en de motu's is bij families thuis.
Ik was zelfs de enige die bij mijn familie verbleef. (bij Oei en Simone)
Vanaf het strand daar kon ik naar 1 van de motu's lopen, (30 min.) en ik ben zelfs rond heel Maupiti gelopen!
(dat is ook maar 10 km. haha)
Toen ik een kleine pauze nam onder een palmboom zonder cocosnoten natuurlijk...
begon er een jongetje Ukulele te spelen en zijn moeder zong gezellig mee.
Toen ik weer verder wilde lopen kwam ze achter me aan gerend met een zelf gebakken cocosbrood.
Hoe geweldig!
Ik liep naar de rotstekeningen in een op dat moment droge rivier en langs 2 Marae's.
Weer onderweg zag ik steeds dezelfde mensen voorbij rijden, vooral scooters want er zijn gelukkig nog bijna geen auto's.
Tot nu toe is dit voor mij de mooiste plek op aarde!
Toen ik terug ging met de boot, was er net een vrachtschip(je) aangekomen.
Dat gebeurd maar 1 x in de maand en is dus een grote happening voor Maupiti.
Volgens mij waren er wel 300 mensen en dat is flink veel op een doordeweekse dag met maar 1200 mensen op het eiland.
Ik heb ze allemaal uigezwaaid, en zij mij.
De dolfijnen zwommen ook weer met ons mee terug op de erg ruige zee.
(Erg veel mensen zien op dit stukje walvissen, maar ik natuurlijk niet)

Terug op de camping aangekomen zag ik mijn arme tentje.
Er was die 4 dagen flink wat regen en hevige wind geweest en dat had mijn tentje niet overleefd.
Met een gebroken stok en allemaal gaten en water erin, (mijn matras was een volle spons) stond ie er errug zielig bij.
Ik heb gemaakt wat er te maken viel, maar dat had weinig tot eerlijk gezegd geen zin.
Als xtratje brak ik mijn sleuteltje in het slot en dus moest er gezaagd worden.
Maar toen ik eenmaal binnen was lag het vol verassingen...
Een briefje van Georges, een andere gids, dat ik de volgende dag gratis mee mocht op de lagoon toer omdat ze een plaatsje vrij hadden.
En een watermeloen, mango's en banaantjes.
Tja dan kan je toch niet meer met een kapotte tent zitten?!
Zeker is wel dat hij de prullenbak ingaat voor ik Bora Bora verlaat.
Maar nu moet ik het er nog maar even in uit houden..

Hawaiki nui.
Gisteren was het dan eindelijk zover, de grote race kwam aan in Bora.
(op Matira Beach zelfs!)
Drie dagen lang hebben al die teams geroeid, van Huahine naar Ra'iatea, toen naar Taha'a en gisteren de finish.
Nederland heeft ook een klein btje gewonnen omdat het Shell team 3x 1e is geworden!
(Ik weet dat Shell niet meer in Nl. handen is hoor, maar toch..)
En ik heb een Shell petje van iemands hoofd kunnen ritselen.
Het was een goot iets waar iedereen bij wilde zijn, van alle eilanden kwamen de fans naar Bora en ook een xtra portie Niet Polinesiers.
Overal draaiden de camera's, vooral voor locale zenders.
Ik ben minstens 3x gefilmd en hoop dat het ook op eurosport te zien was.
Langs de finish stond iedereen in het water tussen de kano's, met bloemenkransen voor de roeiers, lunch en vooral Hinano en Heineken.
Overal waren de bbq's aangezet en daar houden ze hier wel van.
De kids spetterden tussen alle fotograven..
Het was een erg lange (te) zonnige dag en het bal in de avond was voor mij dan ook niet zo'n spectakel.
Ik vond alle mannen wat te dronken om mee te dansen, ookal konden ze er nog wel wat van.
Ik ging pas om 12 uur naar bed en dat is voor mij echt verschrikkelijk laat!!
(Ik sta elke ochtend rond 6 uur op)
Al met al was het een super evenement om mee te maken, ze hebben er weer een nieuwe fan bij!


Heel veel liefs van Niske.
Tot de vogende X uit Huahine.
(Dit bericht kwam trouwens tot stand door het gratis gebruik van Dave's computer + hamburgers, PP dezelfde als de telefoon!)